Bu türküyü ne vakit dinlersem yüreğim benim değil, aklım benim aklım olmaktan çıkmış da hasta yatağında Elif’ine vurgun delikanlının ruhunda hâl bulmuş gibi hissederim. Ne zaman ki türkü başlar “
Guş ganedi galem olsa aman, ah yazılmaz benim derdim “ der tellerde yankılanan ses, o vakit tüm hücrelerimle hissederim hasta yatağındaki ölüm çaresizliğini aşığın. Ne zaman ki “
Elif'im noktalandı aman , az derdim çokçalandı “ der o an hissederim hasta ciğerlerinin kustuğu kanın sıcaklığıyla bütünleşmiş sevda hasretinin acısını. Ve ne zaman ki “
Yetiş anam yetiş bubam aman, ah mezarım tahtalandı “ dizeleri dökülmüştür kaleminden ve ne zaman kapamıştır bu dünyaya gözlerini Elif’ine bir kez daha bakamadan, o zaman anlarım çaresizliğin ölüme bürünüp de gelmiş halini. Duymak bu kadar yakarken insanın canını, kim bilir yaşamak nasıl yakmıştı aşıkları. Gözden kalbin ucuna dökülen gözyaşları, bu yüce sevdalar sayesinde kendilerini özgürlüğe bırakır ancak. Kimi canlar koynunda türküler uyutmuş, Kimi de o türkülerin koynunda uyumuş bizim gibi. Biz türkülerin bağrında büyümüş çocuklarız,yakarsa bağrımızı da türküler yakar.
Elif Dedim hepinize armağan olsun, en çok da uyuyamayanlara.